“Je kunt altijd een manier vinden om je doelen te bereiken”

Is het wielervirus je met de paplepel ingegoten?

“Jazeker! Mijn vader was altijd al een fanatiek wielrenner. Hij fietste toertochten in binnen- én buitenland. Toen ik voor mijn achtste verjaardag een mountainbike kreeg, was dat natuurlijk geen verrassing. Al snel merkte ik dat die snelheid mij het gevoel van vrijheid gaf. Tot mijn zicht steeds meer verslechterde. Na een bezoek aan het ziekenhuis werd opticus atrofie geconstateerd. Dit betekent dat mijn oogzenuwen zijn aangetast en ik hierdoor slecht zicht heb. Op dat moment viel mijn droom om topsporter te worden in duigen. Althans dat was mijn overtuiging op dat moment. Wat daarna kwam had ik niet voor mogelijk gehouden.

Hoe kwam je bij wielrennen?

“Ik ben altijd al een super fanatieke sporter geweest. Waar ik als kind goed was in korfballen, is de focus op het wielrennen pas gekomen toen mijn zicht verslechterde. De droom om topsporter te worden leek buiten bereik. Het accepteren van mijn beperking koste mij veel moeite en tijd. Tijd die ik mijzelf niet meer gunde. Ik had het opgegeven. Mijn ambulant begeleider op school zag in dat het niet goed met mij ging en greep in. Dat gevoel is met geen pen te beschrijven. Ik had eindelijk het idee dat iemand mij begreep. En die ontwikkeling hielp mij verder.”

Wat heeft je verder geholpen?

“Op het moment zelf dacht ik dat er niets meer mogelijk was door mijn visuele beperking. Omdat ik nog maar 1 procent zag, kon ik niet meer zelfstandig fietsen en moest ik in het openbaar met een blindenstok lopen. Dat zorgde ervoor dat ik mij eenzaam en anders voelde. Ik hoorde er niet bij. Zo diep dat ik dacht: wat doe ik hier nog? Dat gevoel veranderde toen mijn vader op zoek ging naar mogelijkheden om te kunnen blijven fietsen. Hij nam contact op met oud wereld- en paralympisch kampioen Jan Mulder. De tandem bleek de perfecte oplossing te zijn. Zo kon ik toch weer sporten.

En toen de weg naar topsport, hoe ging dat?

“Toen ik in 2012 de Paralympische Spelen op TV zag, wist ik het zeker. Dit wil ik ook. Samen met mijn ouders bezocht ik in hetzelfde jaar de Paralympische talentendag en werd ik tot mijn grote verbazing geselecteerd door de toenmalige bondscoach. Dat was het moment dat ik mijzelf realiseerde dat ik talent had. Eindelijk kreeg ik erkenning voor het harde werken. Hier kon ik echt wat mee bereiken.”

Wat wil je andere mensen meegeven?

“Durf mensen te vertrouwen en om hulp te vragen. Je staat er namelijk nooit alleen voor, ook al zegt je gevoel iets anders. Praat en deel waar je mee zit. Psychologen kunnen je juist net die ene zet geven die jij nodig hebt. Je kunt altijd een manier vinden om te sporten, buiten zijn en je doelen te bereiken.”

Als trotse sponsor van Tristan zetten wij ons in voor het toegankelijk maken van sport voor iedereen. Samen met onze partner Fonds Gehandicapten sport zorgen wij ervoor dat zij in hun kracht worden gezet en hun doelen kunnen behalen.