Korte dagen?

Ik lees het berichtje en zie tegelijkertijd ook een mail binnen komen dat alle copy voor 9 januari moet worden ingeleverd.

Truus en ik zijn verantwoordelijk voor de interviews en al snel belt Truus of ik deze week tijd heb om een interview te doen. Dat komt slecht uit, want ik heb het druk. Gelukkig hebben we al snel een idee wie we gaan interviewen. Omdat het Esther en mijn kinderen zijn, die we gaan interviewen, hoef ik de deur niet uit. Tijdwinst, denk ik op dat moment nog. Later blijkt al snel dat ik mij erop heb verkeken. Na afloop van de voorgaande interviews waren de betrokken over het algemeen tevreden met de inhoud van de tekst. Onze kinderen niet, en ik word dan ook vriendelijk verzocht bepaalde teksten te schrappen en andere stukken weer toe te voegen.

Inmiddels ben ik alweer enkele weken thuis aan het werk. De drukte van de zorgcampagne ligt weer achter ons en het gewone ritme komt op gang. Op sommige dagen kom ik alleen mijn kantoor uit voor een toiletbezoek en het snel smeren van een boterham. Terwijl mijn werkgever juist stimuleert om een goede balans tussen werk en privé te bewaren. Niet alleen tijdens het thuiswerken, maar het jaar rond. En juist door die vrijheid ga ik langer werken. Elke dag neem ik mij voor om even tijd te nemen voor een moment van vitaliteit. Rondje fiets of hardlopen. Maar in de praktijk kom ik er niet aan toe. Zijn de dagen te kort of schiet ik te kort in mijn planning?

Oudejaarsdag zitten Esther en ik op de bank. De kinderen zijn buiten hun “vuurwerk” aan het afsteken en vanuit de woonkamer kunnen we goed in de gaten houden of alles goed verloopt. Esther vraagt of ik nog goede voornemens heb. Eigenlijk niet, tenminste niet over nagedacht. In de loop van de avond vieren we nog verlate Kerst met cadeaus die nog onder de kerstboom liggen. Of wat er na 4 weken nog van de kerstboom over is. Op een gegeven moment pakt Esther haar cadeau uit. Het is geen verassing meer, want we hebben overlegd dat we deze samen willen hebben. De kinderen lachen. Het is een analoge “Korona” weegschaal. Allebei weten we hoe laat het is. Nieuwjaarsdag gaan we weer terug naar de gezonde levensstijl met verantwoorde en koolhydraatarme voeding. Ik werk snel nog een aantal oliebollen en appelbeignets naar binnen. Die pakken ze mij niet af.

1 januari pak ik de weegschaal uit en ga erop staan. Hij doet precies wat je van een weegschaal mag verwachten. Conclusie : TE ZWAAR! Na de maand december, waarin we de teugels wat hebben laten vieren, ook niet meer dan logisch. Inmiddels een kleine week verder heb ik schijnbaar toch wat kunnen doen aan vitaliteit, want de extra kilo`s zijn al weg. Al met al ben ik niet ontevreden.
Omdat de Nieuwjaarsduik niet door kon gaan, stellen we aan de kinderen voor om op 2 januari een dagje naar Texel te gaan. Voor de echte diehards bestaat de mogelijkheid om zwemkleding mee te nemen. Tot mijn grote spijt voelt niemand zich geroepen om een “frisse start” te maken. Aan de andere kant een behoorlijke opluchting, want dat betekent dat ik de zwembroek thuis kan laten.

Eenmaal op Texel zoeken we de voor ons bekende plekken op. Bij Loodsmansduin gaan we naar de bunkers, in de Dennenbossen staan we boven op de uitkijktoren en van daaruit vertrekken we naar “De Slufter”. Dit is een prachtig natuurgebied waar door een open verbinding met de Noordzee een kwelderlandschap is ontstaan. Niet alleen voor natuurliefhebbers en vogellaars een locatie om je
vingers bij af te likken, maar ook voor kinderen. Allerlei kleine vissen en krabbetjes zijn terug te vinden in de verschillende kreken.

We sluiten de dag af in het noorden van het eiland. En wel bij de vuurtoren. Eenmaal op het strand nemen we een zeehond waar, en nog één, en verder op weer één. Wat hebben we allemaal weer genoten van deze dag. En hoe waardevol is het om met je gezin zulke herinneringen te mogen maken. Ook deze dag is weer voorbij gevlogen en we moeten ons haasten om de boot te halen.
Op de zondag nemen we met de kinderen nog even de vakantie door en mogen ze allemaal aangeven wat ze het leukst vonden. Niet de cadeaus, niet het vuurwerk maar Texel.

Esther en ik kijken elkaar aan. Ja, we hebben zeker wel een goed voornemen.
Blijven genieten!

Jeroen Mulder
Ambassadeur
Univé Wolvega