Ga naar inhoud

25 juni 2022

Vluchtelingen uit Oekraïne met open armen ontvangen in Ootmarsum

Een raketinslag in haar woonplaats Charkov deed Amfisa besluiten nog dezelfde dag met de trein Oekraïne uit te vluchten. Samen met haar kinderen van 13 en 14 jaar, kwam ze na een lange reis aan in Ootmarsum. Het was in februari dit jaar, nog geen week nadat de oorlog was uitgebroken. Haar man bleef achter om te vechten. Met pijn in hun hart namen ze afscheid en vanaf die dag stond hun leven op de kop…

Oude bekende

Gelukkig werden ze in Ootmarsum met open armen ontvangen. Het huis van Jeroen was beschikbaar, dus daar konden ze voorlopig verblijven. Dat was geen toeval. Amfisa was een bekende van Jeroen, die haar een aantal keren in het concertgebouw in Charkov had ontmoet toen ze daar allebei optraden met hun orkest. Hij als dirigent, zij als dwarsfluitiste. Omdat Jeroen zelf al jaren in Amsterdam woonde, vroeg hij zijn buurman Jan om het gezin te begeleiden. Er moest immers veel geregeld worden.

Goed geholpen

Jan: “Als iemand in nood is, doe je er alles voor. Het geeft zo’n impact als je hun verhalen hoort en ziet hoe getraumatiseerd te zijn. Het huis in Ootmarsum bood een veilige thuishaven, maar achter de gordijnen voelde je hun angst. Ik had met ze te doen en hielp ze waar ik kon. Zo nam ik hen mee naar de gemeente Dinkelland, waar je als vluchteling officieel geregistreerd moet worden en een BSN-nummer kunt aanvragen. Dit heb je dan weer nodig voor het openen van een bankrekening en het afsluiten van een aansprakelijkheidsverzekering, waarvoor ik haar heb meegenomen naar het kantoor van Regiobank/Univé Oost in het centrum van Ootmarsum.”

Een lach en een traan

“Hier werden we met open armen ontvangen. Er was een luisterend oor en de adviseurs dachten echt met ons mee. Dat hebben we als zeer prettig ervaren. De Oekraïense taal verstond ik niet, maar in het Engels kon ik redelijk met Amfisa communiceren. Kwamen we er niet uit? Dan kwam Google Translate op tafel. Wat vaak gepaard ging met een lach of een traan. Het voelde zo dankbaar om deze mensen te begeleiden, dat we inmiddels een band voor het leven hebben opgebouwd. Voorlopig zitten ze hier veilig en gaan de kinderen naar het Twents Carmel College in Oldenzaal, maar ondanks dat blijft de wens om zo snel mogelijk weer terug naar Oekraïne te gaan en zich weer als gezin te herenigen. Ik hoop voor hen dat dit niet al te lang op zich laat wachten…”

Deel dit bericht